Carpe diem

   Dziś mija tydzień od mojego powrotu do domu.
Wciąż jednak ciężko wskoczyć mi we właściwe tory, by móc się rozpędzić i pędzikiem pokonywać trudy dnia codziennego.

Co prawda poniedziałek miałem luźny bez nacisku i ucisku.

Godziny pracy minęły mi szybko.

Wracając do domu spotkałem na rynku znajomą klientkę, która niegdyś każdego dnia odwiedzała obóz.

Nawet w jednej z zeszłorocznych notek o niej wspominałem.

Ponad 50 letnia kobieta z klasą, (której oczywiście nie straciła), uśmiechnęła się do mnie.
Gdyby nie ten sympatyczny znak radości mieniący się na jej twarzy, nie poznałbym jej.

- Dzień dobry! Ale się pani zmieniła

- Dzień dobry- przywitała się i uśmiechnęła serdecznie.

Wiesz Łukaszu zachorowało mi się, stąd ta zmiana.

- No właśnie nie widuję pani ostatnimi czasy. To coś poważnego?

- Choruję od roku. Jest już lepiej, ale jak widzisz przytyłam od leków. W sumie przybyło mi 10 kg. Nogi mi wysiadają, ale kupiłam sobie stacjonarny rowerek, by mi dupa nie urosła :)

Od roku nie pracuję. Zrezygnowałam z pracy.

- Bardzo dobrze pani wygląda, ja bym to nazwał kolejną zmianą image`u. Chorobie nie należy się dać i z tego co widzę, tak pani właśnie czyni.

- Dziękuję, ale mam prośbę. Nie mów nikomu o tym- odpowiedziała jakbyśmy mieli jakieś szerokie grono znajomych.

- Jestem jak zawsze diskrit, więc nie musi się pani o to martwić. Proszę się trzymać.

Dużo sił i zdrowia życzę.

To spotkanie uświadomiło mi kolejny raz, że szlachetne jest zdrowie i ten się tylko tego dowie, kto je stracił...

...jak mawiał Wieszcz!

Szanujmy zatem to co mamy, co posiadamy i cieszmy się każdym dniem.

...i nie ważne, że przez najbliższą dekadę ma być zimno i ma padać.

Smajl :)

iloveyou Bejbe :*:*:*