Po trzykroć święta

Tuż po przebudzeniu, otulony miękkim, grubym, ciepłym granatem, który wybuchowy nie jest.
Ujarzmiłem go już na swym ciele i doskonale z nim współgra trzymając ciepło, które wytwarzam :)
Piękny mikołajkowy prezent od Hanego- szlafrok. Dziękuję Mój Święty :*

   
   Tydzień zaczął się bardzo świątecznie, a to przecież dopiero początek grudnia.
Atmosferę poniedziałkowych mikołajek odczułem już w sobotę, będąc we Wro.
Rynek jak co roku zamienił się w bajkową krainę choinek, karuzel, straganów oraz dobiegających zewsząd świątecznych utworów.
Okrążając Ratusz minąłem mamę z dwójką dzieci, która śpiewała im dobiegające z oddali Last Christmas. Jakoś kadr z tego zdarzenia zapadł mi najbardziej w pamięć.
Pozazdrościłem bardzo szczerze, aczkolwiek niewinnie tym dzieciakom.
Mikołajkowe urodziny miała też moja Pani L.
Według ustaleń weterynarza ma w swej książeczce wpisaną datę urodzenia 6 grudnia 2004.
To już Jej szósty rok z nami. Moja kochana kudłatka.
Pamiętam jak dziś kiedy Yanina zadzwoniła do mnie, bym przyszedł na moment do niej.
W pół minuty byłem na miejscu (mieszkaliśmy wtedy blok w blok).
Leżała na swoim łóżku dookoła którego dumnie krążyła czarna Sandra (jej ówczesny pies, który mimo suczej ksywki suką nie był :P ). Poza nią na łóżku leżała ona- mała szczenięca ślicznotka.
- Patrz jaka słodka. Podrzucili ją nam do altanki na działce- mówiła pełnym przejęcia głosem.
- No śliczna jest. Co małe wszystko fajne.
- Chodź do Ciebie, przekonamy rodziców i będziesz ją miał.
- No co Ty, moja Mama nigdy się nie zgodzi na psa.
- Zgodzi się, zobaczysz. Jak zobaczy taką słodką kruszynkę to się zgodzi.
I poszliśmy.
Jak zawsze bywało i tym razem łzy pomogły Yaninie osiągnąć swój cel.
Mamusia żartobliwie określała ją mianem etatowej płaczki (znaczy się, że miała płacz na zawołanie i wiele potrafiła nim zdziałać :P)
No i tak oto Pani L została z nami. Wdzięczna za okazane serce jest do dziś.
Jest pociechą domu, a i los sprawił, że stała się nieodłączną współtowarzyszką życia mojego Tatusia :)
   Wczoraj urodziny obchodziła Sara. Kochana Siostra zaprosiła nas na imprezę. Oczywiście jak na Sarę przystało stół uginał się od gorących dań :)
Wirtualnie tam byłem- miód i wino piłem :)
Niestety poczta znowu "zastrajkowała", bo moja kartka oraz czekoladki nie doszły na czas :( Grrr :(
   Dziś w oktawę grudnia jak co roku świętuję zawodowo.
To już 7 lat (słownie: siedem lat), jak pracuję w swoim obozie.
Dużo i niedużo.
Wiele się zmieniło przez te lata, a jednocześnie niewiele.
Jedno jest constans- moje "pukfy" :):):)
Upływający czas daje się we znaki. Coraz częściej nachodzą mnie myśli (jakże trafne), że nieuchronnie starzeję się.
Nie żeby było mi z tym źle, bo jestem osobą, która potrafi i starzeć się godnie, ale tak jakoś tęsknie za tymi upływającymi latami. Chociażby te 7 lat wstecz byłem jeszcze taaaaki młody i taki niewinny :D